“Ik zie het niet meer zitten, ik kan mijn kop er niet bij houden.”
“Ik voel me net een zombie door de online lessen, ik ben leeggezogen.”
“Waarom kan ik niet gewoon de dingen doen zoals vroeger? Hoe lang duurt het nog?”
Drie quotes van jongeren die op dit moment door de schoolsluiting al meer dan 2 maanden geen voet meer in hun middelbare school hebben gezet, hun klasgenoten hebben gezien, hun docenten, andere vrienden en vriendinnen.
Opgehokt, gevangen in hun eigen slaapkamer (als ze geluk hebben) of met broertjes en zusjes in de woonkamer of aan de keukentafel. Al meer dan twee maanden!
Niet meer gewoon sporten, buiten als je mazzel hebt nog wel, maar binnen mag niet. Geen feestjes, geen familiebijeenkomsten, geen opa en oma, geen perspectief.
Wel een minister die zich druk maakt om een leerachterstand. Een minister die geschiedenis heeft gestudeerd en die zelf jaren docent is geweest. Een minister die de jeugd een hart onder de riem steekt door te zeggen dat “ze” misschien wel blijven zitten.
Het beleid vanuit de politiek? “We moeten de meest kwetsbare groepen beschermen.” Bij kwetsbaar wordt doorgaans dan gedacht aan ouderen en mensen met een zwakke gezondheid. Ja die zijn vatbaar voor het virus, ze worden zieker, liggen vaker in het ziekenhuis op de IC en gaan vaker dood. Ze zijn kwetsbaar voor het virus.
Het woord kwetsbaar zou na bijna 12 maanden corona in Nederland helemaal niet meer moeten gaan over het virus. Het zou moeten gaan over perspectief, leefbaarheid, over de toekomst.
Wie zijn nou echt kwetsbaar? Wat werd er altijd geroepen als een boot dreigde te zinken. “Alle ouderen eerst?” Nee, natuurlijk niet. Uit het normale begrip dat een maatschappij alleen kan overleven als je de toekomst koestert werd er geroepen: “Vrouwen en KINDEREN eerst.”
Vrouwen omdat ze als enige geslacht de natuurlijke gave hebben om kinderen te baren en kinderen omdat zij de toekomst zijn van een land.
Wie roept er nu: “Kinderen eerst!” Wie komt er op voor de belangen van kinderen en jongeren in de besluitvorming?
Kinderen en jongeren zijn volop in ontwikkeling. Een ontwikkeling die wordt aangejaagd door hun genenpakket in combinatie en samenspel met hun leefomgeving. Ouders, school, sport, hobby’s, vrienden, familie. Kinderen en jongeren worden het hardst geraakt in hun ontwikkeling. Stress bij ouders, scholen dicht, sporten en hobby’s beperkt, vrienden online zien of 1-op1 en familie al bijna helemaal niet.
De politiek, zowel regering als tweede kamer, coalitie en oppositie laten kinderen aan hun lot over. Voor hen geen steunfondsen, geen voorrang bij vaccinatie. “Je blijft misschien zitten, door je leerachterstand.” Dat zijn de bemoedigende woorden uit Den Haag.
Minister Slob heeft geschiedenis gestudeerd. Heeft hij de colleges gemist over de kinderen van de 2e Wereldoorlog? Over hun leerachterstand? Hoe de kinderen van de 2e Wereldoorlog niks meer konden na 5 jaar bezetting, dat ze allemaal werkeloos de AOW in zijn gegaan? Nee natuurlijk niet! Leerachterstanden zijn ingehaald, op school of in de praktijk. De kinderen van de 2e Wereldoorlog hebben als volwassenen dit land mede uit de modder getrokken. Leerachterstanden werk je wel weg. Een ontwikkelingsachterstand is een stuk ingewikkelder.
Beste lijsstrekkers voor de 2e Kamerverkiezingen. Stap allemaal over je eigen schaduw heen, maak de ontwikkeling van kinderen en jongeren geen politiek steekspel.
Gooi die scholen open op 1 maart. Laat middelbare scholieren weer werken aan een bestendige toekomst. Niet door als een malle leerachterstanden te gaan wegpoetsen, maar door zorg te dragen voor hun ontwikkeling, door hun support-netwerk weer terug te geven.
Als ze weer naar school kunnen, gaan ze weer bloeien, als bloemetjes in de lente. Dan halen ze de stof van zelf wel weer een keer in.
Zorg voor een lente van bloei, voor de toekomst van onze jeugd, voor onze collectieve toekomst.
Alexander Hilberts – Happy Giraffe Coaching
